Tired Of My Life, It’s No Game PART 1 & 2
Op de lagere school had ik een vriend die samen met zijn ouders en oudere broer in een prachtige boerderij aan de Hanhofweg in De Lutte woonde. Omdat wij samen in Oldenzaal op school zaten was het voor hem te ver fietsen om in de middagpauze naar huis te gaan dus nam ik hem mee naar mijn huis zodat we daar samen met mijn ouders konden eten. In ruil daarvoor mocht ik vaak een weekend op hun boerderij doorbrengen.
Zijn ouders, kunstzinnige mensen, hielden van pop- en rockmuziek! Mijn ouders zijn ook kunstzinnige mensen maar bij ons thuis werd voornamelijk klassieke muziek gedraaid en gespeeld. Doordat ik veel tijd doorbracht op die boerderij ontdekte ik veel voor mij totaal onbekende muziek en dat vond ik te gek. Platen van o.a. Pink Floyd, Santana, Lou Reed, Fleetwood Mac en David Bowie werden omdat ze op een afgelegen plek woonden doorgaans op een geluidsniveau afgespeeld dat ik nog niet eerder had ervaren.
De vader van mijn vriend kreeg op een bepaald moment een uitnodiging om aan een project deel te nemen voor ontwikkelingshulp in Kenia en niet lang daarna emigreerden ze van De Lutte naar Nairobi. Mijn vriend en ik hielden in het begin via brieven contact maar zoals dat vaak gaat werd dat schrijven steeds minder frequent. Ik zat inmiddels op de middelbare school in Oldenzaal en hij op een internationale school in Nairobi. Die school was op een Engelse leest geschoeid, zeer streng en een uniform was verplicht.
Na een paar jaar was het gezin tijdelijk terug in Nederland voor een bezoek aan familie en vrienden. Ook bezochten ze mijn ouders en mij. Mijn vriend wilde heel graag een middelbare opleiding in Nederland gaan doen om zo meer kans te hebben op een vervolgopleiding en de vraag was of hij bij mijn ouders “in de kost” kon. Dit was geen enkel probleem en zo kreeg ik er een huisgenoot bij.
Elk half jaar reisden zijn ouders vanuit Afrika naar Europa om hem te bezoeken. Zij maakten dan samen city-trips naar de grote Europese steden. Ze kochten de allernieuwste muziek en de hipste kleding. Mijn vriend kwam een keer na zo’n reis ’thuis’ met het laatste album van David Bowie op een cassettebandje: Scary Monsters (and Super Creeps). Natuurlijk mocht ik dat wel van hem lenen en ik heb dat bandje helemaal grijs gedraaid in mijn Walkman. Vooral het eerste en laatste nummer raakte mij: It’s No Game (part 1) en (part 2). Hetzelfde nummer in twee totaal verschillende uitvoeringen! Als ik die tracks nu hoor ben ik meteen terug in die periode van mijn jeugd. Ik ben geen ‘diehard’ Bowie-fan maar veel van zijn muziek treft mij wel recht in het hart.
Vandaag was het allereerste bericht dat mij bereikte: het overlijden van David Bowie. Ik schrok van het bericht en moest meteen aan It’s No Game denken. Ik pakte mijn MacBook, Google’de de naam van het nummer voor het eerst en tot mijn verbazing ontdekte ik dat Bowie op zijn 16e (1963) een liedje heeft geschreven genaamd: Tired Of My Life. Het nummer is in 1970 als demo opgenomen met een akoestische gitaar en heel veel zangstemmen. Waarschijnlijk is een van die stemmen van gitarist Mick Ronson, die veel met Bowie heeft gewerkt. Er wordt aangenomen dat dit nummer als prototype heeft gediend voor het 10 jaar later opgenomen It’s No Game. Het onnavolgbare gitaarwerk op deze opnames komt van Robert Fripp.